Η επιδείνωση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος της χώρας το 1996 (τότε, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις) και η έλλειψη στοιχείων για τις γεννήσεις κατά υπηκοότητα της μητέρας με οδήγησε στο να αναζητήσω το 1999 τέτοια στοιχεία από δύο νοσοκομεία (το «Αλεξάνδρα» στην Αθήνα και το «Ιπποκράτειο» στη Θεσσαλονίκη) και από δύο ληξιαρχεία (του Δήμου Αθηναίων και του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης) για τα έτη 1995-1998, τα οποία και μου δόθηκαν. Την ανάλυση των στοιχείων αυτών παρουσίασα σ' ένα άρθρο μου στην «Ελευθεροτυπία» της 24.8.1999. Το άρθρο εκείνο κατέληγε, ανάμεσα στα άλλα, στα ακόλουθα:«Δεν αποκλείεται ένα ποσοστό πάνω από το 10% του συνόλου των γεννήσεων στη χώρα μας να είναι από αλλοδαπές μητέρες. Κατά συνέπεια αν οι γεννήσεις αυτές αφαιρεθούν από το σύνολο των γεννήσεων, ο ελληνικός πληθυσμός παρουσιάζει σημαντική φυσική μείωση (οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις των Ελλήνων)», και«Για να διαπιστωθεί η ακριβής έκταση του προβλήματος επιβάλλεται η συγκέντρωση και τακτική (κάθε χρόνο) δημοσίευση από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (ΕΣΥΕ) των στοιχείων για τις γεννήσεις και τους θανάτους χωριστά των Ελλήνων και των αλλοδαπών».Είναι ευτύχημα ότι η ΕΣΥΕ άρχισε να συγκεντρώνει τέτοια στοιχεία και τα πρώτα αφορούν τα έτη 2004 και 2005. Με βάση τα στοιχεία αυτά εξετάζουμε στο άρθρο αυτό τις γεννήσεις, τους θανάτους και τη φυσική μεταβολή του πληθυσμού της χώρας (γεννήσεις μείον θανάτους) κατά υπηκοότητα.Στο πρώτο μέρος του Πίνακα 1 δίνουμε τις γεννήσεις κατά υπηκοότητα της μητέρας, στο δεύτερο μέρος τους θανάτους κατά υπηκοότητα του θανόντος και στο τρίτο μέρος τη φυσική μεταβολή του πληθυσμού (γεννήσεις μείον θανάτους) κατά υπηκοότητα. Και στα τρία μέρη γίνεται διάκριση ανάμεσα στην ελληνική και στην ξένη (δηλαδή του συνόλου των άλλων χωρών) υπηκοότητα.Από τον πίνακα αυτό φαίνεται ότι το 16% των γεννήσεων το 2004 και το 16,5% το 2005 ήταν από αλλοδαπές μητέρες, ενώ μόλις το 1,4% (το 2004) και το 1,5% (το 2005) των θανόντων ήταν αλλοδαποί (το μικρό αυτό ποσοστό οφείλεται στο γεγονός ότι ο πληθυσμός των αλλοδαπών είναι κατά 10 έτη περίπου νεότερος του πληθυσμού των Ελλήνων), με αποτέλεσμα:
28 Νοε 2006
Δημογραφικός εφιάλτης
Η επιδείνωση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος της χώρας το 1996 (τότε, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις) και η έλλειψη στοιχείων για τις γεννήσεις κατά υπηκοότητα της μητέρας με οδήγησε στο να αναζητήσω το 1999 τέτοια στοιχεία από δύο νοσοκομεία (το «Αλεξάνδρα» στην Αθήνα και το «Ιπποκράτειο» στη Θεσσαλονίκη) και από δύο ληξιαρχεία (του Δήμου Αθηναίων και του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης) για τα έτη 1995-1998, τα οποία και μου δόθηκαν. Την ανάλυση των στοιχείων αυτών παρουσίασα σ' ένα άρθρο μου στην «Ελευθεροτυπία» της 24.8.1999. Το άρθρο εκείνο κατέληγε, ανάμεσα στα άλλα, στα ακόλουθα:«Δεν αποκλείεται ένα ποσοστό πάνω από το 10% του συνόλου των γεννήσεων στη χώρα μας να είναι από αλλοδαπές μητέρες. Κατά συνέπεια αν οι γεννήσεις αυτές αφαιρεθούν από το σύνολο των γεννήσεων, ο ελληνικός πληθυσμός παρουσιάζει σημαντική φυσική μείωση (οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις των Ελλήνων)», και«Για να διαπιστωθεί η ακριβής έκταση του προβλήματος επιβάλλεται η συγκέντρωση και τακτική (κάθε χρόνο) δημοσίευση από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (ΕΣΥΕ) των στοιχείων για τις γεννήσεις και τους θανάτους χωριστά των Ελλήνων και των αλλοδαπών».Είναι ευτύχημα ότι η ΕΣΥΕ άρχισε να συγκεντρώνει τέτοια στοιχεία και τα πρώτα αφορούν τα έτη 2004 και 2005. Με βάση τα στοιχεία αυτά εξετάζουμε στο άρθρο αυτό τις γεννήσεις, τους θανάτους και τη φυσική μεταβολή του πληθυσμού της χώρας (γεννήσεις μείον θανάτους) κατά υπηκοότητα.Στο πρώτο μέρος του Πίνακα 1 δίνουμε τις γεννήσεις κατά υπηκοότητα της μητέρας, στο δεύτερο μέρος τους θανάτους κατά υπηκοότητα του θανόντος και στο τρίτο μέρος τη φυσική μεταβολή του πληθυσμού (γεννήσεις μείον θανάτους) κατά υπηκοότητα. Και στα τρία μέρη γίνεται διάκριση ανάμεσα στην ελληνική και στην ξένη (δηλαδή του συνόλου των άλλων χωρών) υπηκοότητα.Από τον πίνακα αυτό φαίνεται ότι το 16% των γεννήσεων το 2004 και το 16,5% το 2005 ήταν από αλλοδαπές μητέρες, ενώ μόλις το 1,4% (το 2004) και το 1,5% (το 2005) των θανόντων ήταν αλλοδαποί (το μικρό αυτό ποσοστό οφείλεται στο γεγονός ότι ο πληθυσμός των αλλοδαπών είναι κατά 10 έτη περίπου νεότερος του πληθυσμού των Ελλήνων), με αποτέλεσμα:
24 Νοε 2006
Καταγγελία της ΑΣΠΕ για τις μετεγγραφές φοιτητών
Κυρία Μαριέττα Γιαννάκου
Υπουργό Εθνικής Παιδείας
& Θρησκευμάτων
όπως μας καταγγέλλεται από μέλη μας πολύτεκνους, κάποια ΤΕΙ δημιουργούν προβλήματα στις μετεγγραφές των φοιτητών, που προέρχονται από τον Β’ κύκλο των ΤΕΕ και δεν εφαρμόζουν τις διατάξεις του ν. 3404/2005 με το πρόσχημα ότι οι … εξετάσεις εισαγωγής αυτών είναι ειδικές εξετάσεις … και άρα η παρ. 4 του άρθρου 14 του ανωτέρω νόμου τις απαγορεύει!
Πουθενά όμως στον ανωτέρω νόμο ή στην αιτιολογική έκθεση αυτού, δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο αναμφισβητήτως. Αντίθετα ξεκαθαρίζεται με σαφήνεια ότι οι διατάξεις του νόμου «… εφαρμόζονται μόνο για τους φοιτητές και σπουδαστές που εισάγονται στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση με βάση τη συμμετοχή τους στις εξετάσεις των μαθημάτων που εξετάζονται σε εθνικό επίπεδο …» και τέτοιες είναι των ΤΕΕ. Να σημειωθεί επίσης ότι οι διατάξεις εισαγωγής των αποφοίτων του Β’ κύκλου ΤΕΕ στα ΤΕΙ δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως ευεργετικές διατάξεις ή ευεργετικής μεταχείρισης καθότι η βάση εισαγωγής του 10 σ’ αυτούς ισχύει από το 2001!
Επίσης, ουδέποτε στο παρελθόν και με τους προγενέστερους νόμους 3282/04 ή 1966/91, αντιμετωπίζονταν διαφορετικά στο θέμα των μετεγγραφών οι προερχόμενοι από τα ΤΕΕ.
Είναι προφανές ότι κάποιοι σε ορισμένα ΤΕΙ διαπνεόμενοι από αντιπολυτεκνική διάθεση προσπαθούν με αυθαίρετες ψευδοερμηνείες να μην εφαρμόσουν το νόμο.
Ζητούμε την άμεση παρέμβασή σας με διευκρινιστική εγκύκλιο, προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες καταστάσεις σε βάρος των παιδιών των πολυτέκνων.
Επίσης έχει δημιουργηθεί το ίδιο θέμα και με τις Σχολές Καλών Τεχνών, ενώ και εκεί οι εξετάσεις γίνονται κατά τον ίδιο τρόπο και δεν εισάγονται βάσει ειδικών διατάξεων.
Σημειώνουμε ότι η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών δεν έχει αντίρρηση για την πραγματοποίηση των μετεγγραφών των τέκνων των πολυτέκνων και συμφωνεί.
Ζητούμε και εδώ την παρέμβασή σας, ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα.
Με την βεβαιότητα ότι θα είναι άμεση η παρέμβασή σας.
Διατελούμε με εκτίμηση
Για την ΑΣΠΕ
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
Βασίλειος Θεοτοκάτος Ευάγγελος Παπαγιάννης
21 Νοε 2006
Το site μας ενημερώθηκε.....

http://polyteknoi.blogspot.com/
Με εκτίμηση
Συντονιστική Επιτροπή
Μείωση πληθυσμού χωρίς μετανάστες
Του Μανολη Γ. Δρεττακη*
Στις 13-9-06 η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (ΕΣΥΕ) έδωσε στη δημοσιότητα τις εκτιμήσεις της για τον πραγματικό πληθυσμό του συνόλου της χώρας την 1η Ιανουαρίου των ετών 1991-2005, καθώς και τις γεννήσεις και τους θανάτους το καθένα από τα έτη 1991-2004. Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι ο πραγματικός πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά το διάστημα της 14ετίας 1991-2004 κατά 890.000 άτομα ή 8,7%. Το ερώτημα που γεννιέται είναι σε τι οφείλεται η αύξηση αυτή;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό για το καθένα από τα έτη 1991-2004 δίνεται, με βάση τα στοιχεία της ΕΣΥΕ, στον δημοσιευμένο πίνακα. Στην 1η στήλη του πίνακα δίνεται ο πληθυσμός στο σύνολο της χώρας την 1η Ιανουαρίου των ετών 1991-2005, στη 2η η συνολική αύξηση και στην 3η η ποσοστιαία αύξησή του, στην 4η οι γεννήσεις, στην 5η οι θάνατοι και στην 6η η φυσική μεταβολή του πληθυσμού (δηλαδή οι γεννήσεις μείον τους θανάτους) τα έτη 1991-2004. Στην 7η (τελευταία στήλη) δίνεται η καθαρή εισροή πληθυσμού στη χώρα από το εξωτερικό. Στην τελευταία γραμμή της 2ης, 4ης, 5ης, 6ης και 7ης στήλης δίνεται το άθροισμα των στοιχείων για ολόκληρη την περίοδο 1991-2004.
Η καθαρή εισροή πληθυσμού
Η καθαρή εισροή πληθυσμού το 1991, για παράδειγμα, προκύπτει ως εξής: Ο πληθυσμός του συνόλου της χώρας το 1991 αυξήθηκε κατά 126.761 άτομα (βλέπε 1η γραμμή της 2ης στήλης). Από την 4η, 5η και 6η στήλη, όμως, του πίνακα φαίνεται ότι το 1991 οι γεννήσεις ξεπέρασαν τους θανάτους μόνο κατά 7.122. Κατά συνέπεια η υπόλοιπη αύξηση του πληθυσμού (119.639 άτομα, βλέπε 1η γραμμή της 7ης στήλης) οφείλεται στην καθαρή εισροή πληθυσμού (αλλοδαπών και παλιννοστούντων) από το εξωτερικό. Κατά παρόμοιο τρόπο προκύπτουν τα στοιχεία για την καθαρή εισροή πληθυσμού τα έτη 1992-2004.
Από τον πίνακα αυτό φαίνεται ότι:
- Τα μισά από τα 14 έτη της περιόδου 1991-2004 οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις (το 1996 και τα έτη 1998-2003) με τελικό αποτέλεσμα ολόκληρη την περίοδο αυτή οι γεννήσεις να ξεπεράσουν τους θανάτους μόνο κατά 19.573. Η συμβολή της φυσικής αύξησης στη συνολική αύξηση του πληθυσμού τη 14ετία αυτή ήταν μόλις 2%(!).
- Εξαιτίας της ελάχιστης αυτής υπεροχής των γεννήσεων έναντι των θανάτων ολόκληρη την περίοδο 1991-1994, η συνολική αύξηση του πληθυσμού οφείλεται κατά 98%(!!) ή 870.267 άτομα στην καθαρή εισροή πληθυσμού (κύρια αλλοδαποί).
Από τα παραπάνω είναι σαφές ότι χωρίς την καθαρή εισροή πληθυσμού από το εξωτερικό την περίοδο 1991-2004, ο πληθυσμός της χώρας θα είχε μειωθεί (το 2004 θα ήταν μικρότερος απ’ ό,τι το 1991), διότι η υπεροχή των γεννήσεων έναντι των θανάτων κατά 19.573 την περίοδο 1991-2004 οφείλεται στις γεννήσεις από μητέρες (οι περισσότερες από τις οποίες είναι αλλοδαπές) οι οποίες ήρθαν στην Ελλάδα την περίοδο αυτή.
Δύο συμπεράσματα
Δύο είναι τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη σύντομη αυτή ανάλυση προκειμένου να υπάρξει μια ικανοποιητική και ισόρροπη αύξηση του πληθυσμού της χώρας τα επόμενα χρόνια:
α) Για να σταματήσει η συνεχιζόμενη μείωση του πληθυσμού των Ελλήνων είναι απόλυτη ανάγκη να εφαρμοστούν τα μέτρα τα οποία περιλαμβάνονται στο ομόφωνο πόρισμα της διακομματικής επιτροπής της Βουλής του 1993 για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, και
β) Δεδομένης της συμβολής των μεταναστών στην αύξηση και στη βραδύτερη γήρανση του πληθυσμού καθώς και της ανεκτίμητης συμβολής τους στην ελληνική οικονομία και κοινωνία θα πρέπει να εφαρμοστεί μια συγκροτημένη πολιτική για την πλήρη ενσωμάτωσή τους ως ισότιμων μελών στην ελληνική κοινωνία.
Η σιωπηρή "μεταφορά" του ελληνικού κρατικού χρέους
Η σιωπηρή "μεταφορά" του ελληνικού κρατικού χρέους
Η κυβέρνηση της τρόικας με την υπογραφή του μνημονίου ανταλλάσει το απεχθές χρέος 35 ετών με υποθηκευμένο χρέος προς την τρόικα, άρα αδιαπραγμάτευτο. Ήδη ετοιμάζεται να πάρει άλλα 110 δις το 2012 και δε θα σταματήσουν μέχρι να ολοκληρώσουν τη καταστροφή υποθηκεύοντας την Ελλάδα στη Τρόικα για 450 Δις. Το πρόγραμμα εκταμίευσης των δόσεων του τροϊκανού δανείου των € 110 δις, είναι με τέτοιο τρόπο διαρθρωμένο, ώστε να χρησιμεύει κυρίως στην αναχρηματοδότηση ομολόγων που λήγουν.Δηλαδή, το δημόσιο παίρνει λεφτά από την τρόικα, (και σε αντιστάθμισμα εφαρμόζει το Μνημόνιο, τη μεγαλύτερη επιχείρηση εκθεμελίωσης εργασιακών και γενικότερα κοινωνικών δικαιωμάτων προς όφελος του κεφαλαίου, που έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα), μόνο και μόνο για να αποπληρώσει τους πιστωτές του, (δηλαδή το εγχώριο και διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο), για το απεχθές χρέος 35 ετών.
«Ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους»
Οι τρεις όροι για να χαρακτηριστεί απεχθές ένα χρέος είναι: Πρώτον, να έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους. Δεύτερον, τα ποσά που εισέρευσαν από το δάνειο να σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα του έθνους και, τρίτον, ο πιστωτής να ήταν ενήμερος των παραπάνω.
Άμεσα πρέπει να συγκροτηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου με προσωπικότητες αναγνωρισμένου κύρους και εμπειρίας. Η συμβουλή μου είναι μία: Ανοίξτε τα βιβλία! Εξετάστε με διαφανείς διαδικασίες και την παρουσία της κοινωνίας όλες τις κρατικές συμβάσεις –από τις πιο μεγάλες, όπως για παράδειγμα των πρόσφατων Ολυμπιακών Αγώνων, μέχρι τις πιο μικρές– και βρείτε ποιο μέρος του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς, επομένως παράνομο και απεχθές κατά τη διεθνή νομική ορολογία, και αρνηθείτε το!
Ο Ερίκ Τουσέν δεν μιλάει στη βάση υποθέσεων. Έχοντας ενεργή συμμετοχή στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα πριν από τρία χρόνια, μεταφέρει την πολύτιμη εμπειρία του από τις καθ’ όλα νόμιμες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος του Ισημερινού για να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους. Μέχρι και τη δευτερογενή αγορά χρησιμοποίησε ο Κορέα με τις κατάλληλες κινήσεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος. Υπήρχε όμως πολιτική βούληση, όχι άνευ όρων παράδοση στους ξένους πιστωτές και διαπόμπευση της χώρας, όπως στην Ελλάδα!
Στα τέλη του 2006 ο Ραφαέλ Κορέα κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με βασική του εξαγγελία να τερματιστεί η απαράδεκτη κατάσταση με το εξωτερικό χρέος που απομυζούσε τους σπουδαιότερους πόρους της οικονομίας. Τον Ιούλιο του 2007 δημιούργησε με προεδρικό διάταγμα μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους – εγχώριου και διεθνούς. Η έρευνα αφορούσε 30 ολόκληρα χρόνια από το 1976 μέχρι το 2006.
εξετάσαμε τη νομιμότητα κάθε σύμβασης και των επιμέρους όρων της, τη συμβατότητά τους με το σύνταγμα της χώρας, το διεθνές δίκαιο και επίσης με το συμφέρον του έθνους. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε σε συγκεκριμένες οικονομικές συμβάσεις έργων ασυνήθιστα μεγάλων διαστάσεων για τα μέτρα του Ισημερινού, όπως π.χ. μεγάλα φράγματα. Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους των εμπορικών πιστώσεων που χορήγησαν στον Ισημερινό χώρες όπως η Γερμανία, με απώτερο στόχο να αγοραστούν γερμανικά προϊόντα για να ενισχυθούν οι γερμανικές εξαγωγές. Είναι δάνεια που δίνονται με σκοπό να υποστηριχθεί η αγορά προϊόντων αιχμής, όπως π.χ. της Siemens. Καθήκον μας ήταν να ελέγξουμε τις τιμές με τις οποίες αγοράστηκε ο εξοπλισμός της Siemens, κατά πόσο δηλαδή η τιμή ανταποκρινόταν στην ποιότητα. Κι αυτό γιατί σε πλήθος περιπτώσεων που εμπλέκονταν πολυεθνικές εταιρείες βρήκαμε ακραία φαινόμενα διαφθοράς. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, σε κρατικές αγορές που δεν είχαν καμιά σχέση με τις ανάγκες της χώρας, αλλά αποτελούσαν αφορμές για να δοθούν μίζες.
Φυσικά. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν των αμερικανικών τραπεζών Citibank και JP Morgan. Αυτές οι τράπεζες συστηματικά δωροδοκούσαν κρατικούς υπαλλήλους σε όλη την κλίμακα του δημοσίου –ακόμη και τον υπουργό Οικονομικών– για να πειστούν να υπογράψουν συμβάσεις που εξόφθαλμα έβλαπταν το δημόσιο συμφέρον και με προκλητικό τρόπο ευνοούσαν τα συμφέροντα των τραπεζών.
Μετά τα παραπάνω, ο ίδιος ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα, δύο μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών μας, στις 14 Νοεμβρίου 2008, ανακοίνωσε και επίσημα ότι στη βάση των ευρημάτων μας είναι υποχρεωμένος να προβεί στην παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους ύψους 3 δις δολαρίων που αντιπροσώπευε το 70% του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων. Αιτιολόγησε την απόφασή του λέγοντας πως το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά ήταν προϊόν διαφθοράς και δωροδοκιών. Κατά συνέπεια, δεν ήταν υποχρεωμένη η κυβέρνησή του να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις. Τους επόμενους πέντε ολόκληρους μήνες η κυβέρνηση τήρησε στάση σιωπής, δεν προέβη σε καμιά δημόσια ανακοίνωση για το θέμα, παρά το ενδιαφέρον που υπήρχε.
Ήταν μια τακτική. Η κυβέρνηση του Ισημερινού, τον Απρίλιο του 2009, απευθύνθηκε στους πιστωτές με την εξής πρόταση: «Προτιθέμεθα να αγοράσουμε όλα τα ομόλογα με έκπτωση 65%. Πληρώνουμε, δηλαδή, 35 σεντς το δολάριο. Συμφωνείτε ή όχι;». Οι κάτοχοι του 91% των ομολόγων δέχτηκαν αμέσως την ανταλλαγή. Επρόκειτο για μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης, καθώς επέβαλε «κούρεμα» της τάξης του 65%.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 9/12/2010
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολιτικό και δεν θα το λύσει καμία διεθνής επιτροπή ελέγχου
«Όμως ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι κύριοι αυτοί που προτείνουν τη «διεθνή επιτροπή» ξέρουν ή μπορούν να βρουν το ύποπτο ή παράνομο χρέος, πόσο από το χρέος μπορεί να πληρώσει ένας λαός; Στο ερώτημα αυτό κανείς δεν απαντά. Για παράδειγμα ας πούμε ότι το ύποπτο ή παράνομο χρέος είναι 50-60%, ποιος μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι το υπόλοιπο χρέος μπορεί να πληρωθεί από τον λαό και την χώρα; Όταν μια χώρα και ένας λαός έχει κυριολεκτικά λεηλατηθεί επί δεκαετίες και έχει οδηγηθεί στην χρεοκοπία, τι σημαίνει «δίκαιο» και «άδικο» χρέος όταν η χώρα και ο λαός δεν μπορεί να πληρώσει τίποτε; Εκτός κι όλα αυτά στήνονται για να εξαναγκάσουμε την χώρα και τον λαό της που δεν μπορεί να πληρώσει, να ξεπουληθεί όχι για όλο το χρέος, αλλά μόνο για εκείνο το χρέος που είναι «δίκαιο». Τέτοια περίπτωση είναι και η Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος, τουλάχιστον άνω του 90%, είναι συσσωρευμένοι τόκοι πάνω σε κεφαλαιοποιημένους τόκους παλιότερων δανείων. Με άλλα λόγια το χρέος της χώρας έχει δημιουργηθεί κατά κύριο λόγο πληρώνοντας πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει ότι τα αρχικά δάνεια – που έτσι ή αλλιώς έχουν ξεπληρωθεί δεκάδες φορές έως σήμερα – ήταν «δίκαια», γιατί μια χώρα και ένας λαός να ξεπουλιέται για να πληρώνει πανωτόκια; Αυτό ακριβώς το ζήτημα, που δεν είναι μόνο πρόβλημα της υπερχρεωμένης Ελλάδας, ήρθε να αντιμετωπίσει η πρόταση του ΟΗΕ (Απρίλιος του 2010) που θεωρεί ως «απεχθές χρέος» όχι μόνο εκείνο που είναι προϊόν ύποπτης συναλλαγής, αλλά κάθε χρέος που για να πληρωθεί οδηγεί στην καταστρατήγηση, παραβίαση, ή και κατάργηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όταν λοιπόν μια χώρα αναγκάζεται να συνθλίψει τη δουλειά και τα εισοδήματα του λαού της, να περικόψει δραστικά δημόσιες και κοινωνικές παροχές και να ξεπουλήσει την περιουσία της και έτσι να θέσει την ασφάλεια, την ευνομία και την ομαλότητά της σε κίνδυνο, προκειμένου να πληρώσει τους δανειστές της, τότε το χρέος της θεωρείται «απεχθές» και οφείλει να αρνηθεί την πληρωμή του. Τάδε έφη ο ειδικός επιτετραμμένος για την μελέτη και αντιμετώπιση του χρέους σε εισήγησή του προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2010, η οποία κατά πλειοψηφία έγινε αποδεχτή από αυτό το διεθνές σώμα. Και είναι μάλλον περίεργο που όσοι σκίζονται για τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων στην Ελλάδα, δήθεν για να αποκαλύψουν το μέρος του χρέους που είναι «απεχθές», τους διαφεύγει ως δια μαγείας αυτή η σημαντική συμβολή του ΟΗΕ στην έννοια του «απεχθούς χρέους».
Στη θέση λοιπόν του αιτήματος για διεθνή επιτροπή ελέγχου του δημόσιου χρέους, πρέπει να μπει το βαθιά δημοκρατικό και λαϊκό αίτημα για άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών ώστε να δούμε που και πώς προέκυψαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους και προς όφελος τίνος δαπανήθηκαν τα κονδύλια του δημόσιου ταμείου (τακτικά και δανειακά). Μόνο έτσι μπορεί να ελεγχθεί το αλισβερίσι, το πάρε-δώσε κάτω από το τραπέζι, οι ρεμούλες και οι αρπαχτές. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει μόνο όταν οι δημόσιοι λογαριασμοί γίνουν πραγματικά δημόσιοι, δηλαδή προσβάσιμοι και ελέγξιμοι από όλους του πολίτες και όχι μόνο από επιλεγμένους «ειδικούς», υπό την άμεση εποπτεία του κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου που δεν θα είναι υποτελές της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά αληθινά κυρίαρχο και εργαζόμενο σώμα, όπου τα μέλη του θα έχουν περιορισμένο χρόνο θητείας, θα εκλέγονται και θα λογοδοτούν απευθείας στους εκλογείς τους, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή διαπιστώσουν ότι δεν επιτελούν το έργο για το οποίο τους έχουν στείλει στο κοινοβούλιο, κοκ. Φυσικά, ύστερα από τον αναγκαίο δημοσιονομικό έλεγχο – με αναδρομική ισχύ – όποιος βρεθεί ότι εμπλέκεται σε διαπάσθιση του δημόσιου χρήματος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, πολιτικός, κόμμα ή εταιρεία, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και να κατασχεθεί η περιουσία του στο σύνολο της ως ελάχιστη αποζημίωση για τις πράξεις του.
Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, η μια πρόταση περί «διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους» αναθέτει πάλι σε κάποιους άλλους, ειδικούς ή μη, το ζήτημα που πρέπει να λύσει ο ίδιος λαός διεκδικώντας και κατακτώντας επιτέλους τη δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο. Και δημοκρατία θεμελιώνεται σε δυο βασικές αρχές: την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Αρχές που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν με το επαχθές και απεχθές δημόσιο χρέος της χώρας και το καθεστώς υποδούλωσης και κατοχής που έχουν επιβάλει οι δανειστές, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ.» Δημήτρης Καζάκης
